Wat vooraf ging.

Gezien de speciale taak van deze mijnenvegers om in ondiepe wateren alle bekende typen mijnen te kunnen vegen, waaronder de zogenaamde magnetische mijnen, moesten aan de constructie, vooral met betrekking tot het zogenaamde á-magnetisme bijzondere voorzieningen worden getroffen. Om die reden werden deze schepen zoveel mogelijk tot in de geringste details van niet magnetische materialen en met houten romp vervaardigd.

Deze zestien ondiepwatermijnenvegers werden bij Koninklijk Besluit genoemd naar die officieren, onderofficieren en manschappen van de Koninklijke Marine, die gedurende de tweede wereldoorlog, alsmede gedurende de politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië in 1946 postuum met de Militaire Willems Orde, dan wel met de Bronzen Leeuw werden onderscheiden.

De ondiepwatermijnenvegers van de Van Straelen-klasse werden ingedeeld bij mijnenbestrijdingssquadron 205 en gebaseerd te Hellevoetsluis. In 1968 vond een belangrijke reorganisatie van de Mijnendienst in Nederland plaats. De marinekazerne Hellevoetsluis werd op 29 februari van dat jaar uit dienst gesteld, terwijl de geconserveerde mijnenvegers naar Den Helder werden overgebracht. Hiermede verdween de Mijnendienst uit Hellevoetsluis.

Voor wat betreft de varende eenheden werden de schepen van de mijnenbestrijdingssquadrons 123, 128 en 205, alsmede de duikvaartuigen, op 12 januari 1968 ingedeeld in twee mijnenbestrijdingsgroepen.
Mijnenbestrijdingsgroep 1 werd gebaseerd te Den Helder en mijnenbestrijdingsgroep 3 te Vlissingen. De ondiepwatermijnenvegers waren afwisselend bij beide groepen ingedeeld.
De benaming van de schepen was ook wel “inshore’s” of “dincky toys” en ook de naam “ducks” werd regelmatig toegepast.

De ondiepwatermijnenvergers zijn gebouwd in het Mutual Defence Asisstance Program, voor Amerikaanse rekening.

Specificaties (ex)Hr. Ms. Mahu: